Tijdens het Franse en het Nederlandse Bewind kwam een echte molenzone tot stand op de westkant van het Hazegras, op een driehoekig terrein spitsuitlopend naar het zuiden, bezuiden de "derde bassin" geperst tussen de nieuwe vestingen ten westen en een aftakking van de Catherinekreek ten oosten.

De vier molens waren: een oliemolen in de zuidhoek van de vroegere Werf en drie graanmolens in de buurt van het Provinciaal Maritiem Instituut aan de Mercatorlaan 15 (voormalige Stedelijke Visserijschool "John Bauwens").

De molen op het perceel A1632 was rond 1830 in het bezit van Frans Montangie, molenaar te Oostende.

Het aanleggen van spoorwegen en de enorme landhonger van de spoorwegen maaiden de windmolens van het Hazegras weg. Twee molens verdwenen in 1839 voor de eerste spoorlijnen, die in onze stad doorheen de vestingen kwamen te lopen. Een ervan

De molen van het perceel A1632 werd in 1849 weer opgebouwd aan de noordkant van de Torhoutsesteenweg, aan een bocht van de Catherine Kreek, rechtover de Oude Molenstraat. Eigenaar Frans Montangie liet het kadaster weten bij klachtbrief van 1 april 1849, dat "le moulin qui lui appartient, a été déplacé depuis la construction du chemin de fer".

Zie verder onder: Oostende, Molen Declercq.

Daniël FARASYN

Farasyn Daniël. "De Oostendse molens". De Plate, VII, 1978, 9, p. 11.
Deschacht D., "Straatnamen van Oostende van A tot Z", Oostende, 1998.
Herman Holemans, West-Vlaamse wind- en watermolens. Kadastergegevens 1835-1990. Deel 5. Gemeenten M-O, Rotem, Ons Molenheem, 1999.