Hazegrasmolen - I

Tijdens het Franse en het Nederlandse Bewind kwam een echte molenzone tot stand op de westkant van het Hazegras, op een driehoekig terrein spitsuitlopend naar het zuiden, bezuiden de "derde bassin" geperst tussen de nieuwe vestingen ten westen en een aftakking van de Catherinekreek ten oosten.

De vier molens waren: een oliemolen in de zuidhoek van de vroegere Werf en drie graanmolens in de buurt van het Provinciaal Maritiem Instituut aan de Mercatorlaan 15 (voormalige Stedelijke Visserijschool "John Bauwens").

Bij akte van 28 juni 1819, goedgekeurd door het koninklijk besluit van 21 december 1819, bekwamen de erfgenamen Loucke het erfpacht over een stadsterrein. Ze richtten er een molen op die gehypotheceerd werd. De stad Oostende bleef eigenaar van de grond.

Het aanleggen van spoorwegen en de enorme landhonger van de spoorwegen maaiden de windmolens van het Hazegras weg.

Twee molens werden gesloopt in 1838 voor de eerste spoorlijnen, die in Oostende doorheen de vestingen kwamen te lopen.
De buurmolen, op het perceel A1632, werd weer opgebouwd aan de noordkant van de Torhoutsesteenweg, aan een bocht van de Catherinekreek, rechtover de Oude Molenstraat.

Lieven DENEWET & Daniël FARASYN

Gedrukte bron
Pasicrisie ou Recueil général de la jurisprudence des cours de France et de Belgique, en matière civile, commerciale, criminelle, de droit public et administratif. Deuxième série. 1814-1840. Cours de Belgique. Bruxelles,  Bruxelles, Société typographique belge, Adolphe Wahlen et Cie, Partie de jurisprudence - H. Tarlier, gérant, 1845. Receuil général de jurisprudence. Royame des Pays-Bas. 1814 à 1830, p. 122-123.

Werken
Farasyn Daniël. "De Oostendse molens". De Plate, VII, 1978, 9, p. 11.
Deschacht D., "Straatnamen van Oostende van A tot Z", Oostende, 1998.
Herman Holemans, West-Vlaamse wind- en watermolens. Kadastergegevens 1835-1990. Deel 5. Gemeenten M-O, Rotem, Ons Molenheem, 1999.''
Amélie Dionisi-Peyrusse & Benoît Jean-Antoine, "Droit et patrimoine", Mont-Saint-Aignan, Presses universitaires de Rouen et de Havre, 2015, 294 p. (p. 84). (Centre universitaire rouennais d'études juridiques).