Rode Molen

Tijdens het Franse en het Nederlandse Bewind kwam een echte molenzone tot stand op de westkant van het Hazegras, op een driehoekig terrein spitsuitlopend naar het zuiden, bezuiden de "derde bassin" geperst tussen de nieuwe vestingen ten westen en een aftakking van de Catherinekreek ten oosten.

De vier molens waren: een oliemolen in de zuidhoek van de vroegere Werf en drie graanmolens in de buurt van het Provinciaal Maritiem Instituut aan de Mercatorlaan 15 (voormalige Stedelijke Visserijschool "John Bauwens").

Eigenaars sinds 1829:
- voor 1829, eigenaar: Stad Oostende
- 23.09.1829, verkoop: (van het gebouw) Debreyne Pieter, molenaar te Oostende (notaris Dourdan - verklaring van 20.07.1841)
- 07.03.1849, verkoop: (van het gebouw) Fol Carolus Amandus, molenaar te Oostende (notaris Van Caillie)
- 14.01.1861, verkoop: (van het gebouw) Billiaert Edouardus, bakker te Oostende (notaris Serruys)

De "Rode Molen" moest plaats ruimen voor de bouw van onooglijk kleine woningen in 1863. Wellicht ter herinnering aan deze verdwenen molen gaf de gemeenteraad op 5 september 1864 aan deze triest armoedige steeg, die op de Werfkaai uitliep de naam Molenstraat.

Aan deze steeg lag ook de eerste stoommaalderij, opgericht in 1863 in een oud kaarsenfabriekje. De Molenstraat en de stoommaalderij werden in 1871 opgeslorpt in het aangroeiend domein van het station Oostende-Stad.

Lieven DENEWET & Herman HOLEMANS

Farasyn Daniël. "De Oostendse molens". De Plate, VII, 1978, 9, p. 11.
Deschacht D., "Straatnamen van Oostende van A tot Z", Oostende, 1998.
Herman Holemans, West-Vlaamse wind- en watermolens. Kadastergegevens 1835-1990. Deel 5. Gemeenten M-O, Rotem, Ons Molenheem, 1999, p. 74.