De Heimolen is een zeer landelijk, in een heidelandschap gelegen standerdmolen. Wat hem bijzonder maakt is dat hij van sinds zijn oprichting steeds op dezelfde plaats is blijven staan en dat hij nooit vernield is geweest door brand of door de oorlogen.

In tegenstelling tot de meeste tijdens het Ancien Régime opgerichte windmolens kennen we van de Heimolen het exacte jaar van de bouw, nl. 1662. Hiermee is deze molen al een buitenbeentje. De meeste windmolens uit de streek zijn gebouwd in de 14de of 15de eeuw. De Heimolen was zo eigenlijk een laatkomer. Toch is hij ook opmerkelijk. Het is één van de weinige windmolens die geen banmolens waren als eigendom van de landadel of kloosters e.d. Integendeel, de molen is gebouwd en uitgebaat door privé-personen.

Bouw en bouwperikelen

Op 24 januari 1662 werd voor notaris J. Boels te Leuven de akte verleden waarbij de hertog van Aarschot instemde met het verzoek van Gilles Vanden Eynde om in de heerlijkheid Langdorp een molen te bouwen op twee bunderen (=1 hectare) heide op de ‘Trappenschen Berch’ nabij den Ouden Stok. De overeenkomst die hier bepaald werd, werd op 8 februari 1662 door de hertog aangepast. Het eerste deel van het contract bleef ongewijzigd. Namelijk: Vanden Eynde moest 2000 gulden betalen, waarvan de helft onmiddellijk en de andere helft binnen het jaar nadat de molen opgericht was. Deze prijs omvatte onder andere het gebruik van de wind. De hertog was eigenaar van het hertogdom Aarschot en dus ook van de wind die over zijn grondgebied waaide. De molenaar moest ook een jaarlijks cijns betalen aan de hertog. Als tegenprestatie kreeg Vanden Eynde het recht op een maalvergoeding van 1/20ste deel en de verzekering dat niemand te Langdorp een andere molen zou mogen oprichten.

Het aangepaste deel van het contract bepaalde dat de hertog de molen of na de eerste drie jaar of na 25 jaar kon opeisen. In het eerste geval zou het bedrag van 2000 gulden plus de helft van de intrest aan Gillis Vanden Eynde worden terugbetaald. Verder zou deze laatste na een schatting de molen in vruchtgebruik houden tot de termijn van 25 jaar was verstreken. ‘s Anderendaags ging Gillis met deze aanpassingen akkoord. De bouw mocht echter pas starten na de uitdrukkelijke toestemming van de hertog. Op 20 februari 1662 werd de bouw van de molen begonnen. De molenaar ‘vergat’ echter de eerste tranche van 1000 gulden te betalen. Moeilijkheden konden dan ook niet uitblijven. Op 25 mei kwam er een schriftelijk bevel van de Rekenkamer van Brabant om de werken stil te leggen. De derde juni kwam er ook van de Belastingkamer van Tienen een verbod om voort te werken aan de molen. De molenaar kreeg eveneens een boete van 60 gouden realen (= oude Spaanse zilveren muntstukken). Onder deze druk moest Gillis zwichten. Op 16 juli betaalde hij uiteindelijk de eerste schijf van 1000 gulden, zodat de bouw kon worden verder gezet. Na de voltooiing van de molen bleven de problemen niet uit. Daar Vanden Eynde weigerde om de resterende 1000 gulden te betalen, kreeg hij tot tweemaal toe verbod van de Tiense Tolkamer om verder te malen. Dit maalverbod en de betwistingen kosten Gillis handen vol geld. Tegen vergoeding bemiddelde de drossaard van Aarschot bij de hertog totdat deze toch het maalverbod liet opheffen. Ook de hertog had zijn rekening klaar. Al kreeg Gillis Vanden Eynde zijn molen toch aan het draaien, lang zou hij er niet van genieten. Op 3 juni 1663 overleed hij onverwacht te Langdorp. Zijn weduwe, Adriana Vanden Broeck, zette het bedrijf na zijn dood verder. Zij werd geholpen door hun zoon Adriaen en enkele knechten.

Van vader op zoon

In 1665, nadat de eerste drie jaar verlopen waren van het in 1662 aangegane contract, werd overeenkomstig de overeenkomst schatters aangesteld om de waarde van de molen en de bedrijfsgebouwen te bepalen. De waarde van de windmolen met huis stal, schuur, bakhuis, enz. werd op 5144 gulden en 10 stuivers geschat. De hertog besliste uiteindelijk om de molen nog niet in bezit te nemen, zodat Adriana Vanden Broeck de molen verder kon uitbaten. Adriana was ondertussen opnieuw getrouwd met Jan Milis. Haar zoon Adriaen Vanden Eynde trouwde op 19 jarige leeftijd (op 20 augustus 1667) met Maria Milis. Adriaen werd de nieuwe molenaar. Jan Milis behield als voogd wel het vruchtgebruik van de helft van de molen. Terwijl Adriaen molenaar was, beheerde zijn moeder de molen tot begin 1676. Op 13 februari kocht Adriaen het vruchtgebruik af voor 400 gulden kapitaal met lopende intrest.

Op 24 januari 1687 verliep de termijn van 25 jaar en kon de hertog de windmolen opeisen mits de betaling van de geschatte waarde. Dit gebeurde echter niet en de hertog liet de familie in het bezit van hun eigendom. De molen bleef sindsdien steeds in handen van de opeenvolgende generaties afstammelingen. Ondertussen ging het Adriaen tamelijk goed. Hij verwierf een zekere positie in de Langdorpse gemeenschap. Op 28 maart 1693 overleed zijn vrouw Maria Milis en op 10 maart 1700 stierf ook Adriaen. Beiden werden begraven in de kerk van Langdorp naast het altaar in de richting van het Sint Pietersaltaar.

Vererving van de Heimolen

De molen bleef via erfenis in familiebezit van de families Vanden Eynde, Fasbinder en Cannart d’Hamale.

Eigenaars na 1830:
- voor 1834, eigenaar: Vanden Eynde Jan-Baptist en Cie, te Langdorp
- 02.08.1843, erfenis: Van den Eynde Jan-Baptist, de erfgenamen (de erfgenamen: a) Vanden Eynde-Aerts Jan-Baptist, de weduwe, b) Vanden Eynde Jan-Baptist Pierre Egide, raadsheer bij het Hof van Beroep te Brussel, c) Luyten Piere François, bakker te Etterbeek, d) Van Schuybroek Jan Jozef, koetsier te Leuven en e) en anderen (overlijden van Jan-Baptist Vanden Eynde)
- 19.12.1844, verkoop: Vanden Eynde Jan-Baptist, de kinderen (de kinderen: a) Vanden Eynde Jan-Baptist Pierre Egide, b) Vanden Eynde Anne Thérèse Isabelle Joséphine, c) Vanden Eynde Rosalie Petronille Françoise en d) Vanden Eynde Pierre Auguste Desire) (notaris Hollanders en Dupon)
- 06.02.1856, deling: Van den Eynde Jan-Baptist Petrus Egidius, procureur des Konings te Antwerpen (notaris Dupon)
- 19.10.1876, erfenis: Vanden Eynde Augustinus Desire, secretaris te Langdorp (overlijden van Jan-Baptist Petrus Egidius Vanden Eynde)
- 01.12.1883, deling: Fasbinder-Vanden Eynde Emiel, eigenaar te Antwerpen (notaris Dupon)
- 22.06.1898, erfenis: en de kinderen (overlijden van vrouw Vanden Eynde)
- 11.07.1935, deling: Fasbinder Marguerite Marie Ghislaine, rentenierster te Langdorp (notaris Caluwaert)
- 08.05.1956, erfenis: Fasbinder Martha Eugenia Leontina, zonder beroep te Langdorp (overlijden van Marguerite Fasbinder)
- 14.03.1973, erfenis: de Cannart d'Hamale-de Loen d'Enschedé Leon Emile Frans Constant Marie Ghislain, bedrijfsleider te Rijmenam (overlijden van Martha Fasbinder)
- 24.12.1978, erfenis: de weduwe en kinderen (overlijden van Leon de Cannart d'Hamale)
- sept. 1995, verkoop: vzw Natuurreservaten (molen en omringende 10 ha heide en bos)

Het spreekt voor zich dat deze eigenaars van de molen niet meer zelf maalden, maar hem in pacht gaven aan zelfstandige molenaars.

Vroeger bakten vele mensen zelf hun brood in een lemen houthoven. Vele, al wat oudere bezoekers van de Heimolen, herinneren zich nog hoe zij naar de molen kwamen om tarwe en rogge te laten malen voor het dagelijks brood. De laatste molenaar die om den brode maalde op de Heimolen was Walter Van Aelst, door zijn klanten beter gekend als Den Teires.

In 1885 werd de Heimolen zo in huur genomen door Jan Baptist Van Aelst. Typisch detail: in het huurcontract stond ondermeer dat de molenaarsvrouw brood moest bakken voor de hertogelijke familie. Jan Baptist bestuurde de molen als een eerlijk en bekwaam, maar ook autoritair man. Zijn zoon Theofiel Van Aelst nam in 1923 zijn plaats in als molenaar.

Begin augustus 1934 moest hij meemaken hoe zijn kleindochtertje van 2,5 jaar, die rond de molen speelde, door een wiekslag dodelijk getroffen werd.

Doordat Theofiel vasthield aan het traditionele ambacht, verloor hij echter aansluiting bij de technische evolutie. Zo verminderde het economische belang van de molen heel sterk.

Zijn zoon en opvolger, Walter Van Aelst (1919-2005), kon dit tij niet meer keren en diende de uitbating stil te leggen in 1958. De molenaars uit de streek deden elkaar felle concurrentie aan, vooral die uit Tielt en Houwaart met hun vuurmolen. Om rond te komen moest hij er een handel in veevoeders bijnemen, waardoor er bijna geen tijd over bleef om te malen. Dit was de aanzet tot het verval van de Heimolen. Opgegroeid in de schaduw van de molen in een groot gezin moest Walter Van Aelst op jonge leeftijd gaan werken. Het ging van de mijn naar de bietenoogst in Wallonië om vervolgens als zelfstandige de markten te gaan doen met een snoepkraam. Het loonde en toen wij Walter leerde kennen, had hij weer volop tijd voor zijn oude liefde: de molen. Hij werd de molenaar op de Moedermeule in Gelrode, leerde het ambacht aan leerling-molenaars en was een graag geziene gast op molenfeesten waar hij heel loyaal steunde. Eén van zijn specialiteiten was het maken van molenscheppen, die bij talrijke gelegenheden bij opbod werden verkocht ten bate van het behoud van onze molens. Tot ver in Nederland vind je op molens de molenscheppen van Walter Van Aelst.

De Langdorpse molen kwam de 18de en 19de eeuw ook zonder kleerscheuren door. Er was natuurlijk de vervanging van versleten of beschadigde onderdelen, maar ernstig onheil overkwam de molen niet. Hij doorstond de Spaanse Successieoorlog (1701-1713) die in de Zuiderkempen toch veel plunderingen en vernielingen had veroorzaakt. Hierbij zal de afgezonderde ligging in de Langdorpse heide niet vreemd zijn geweest. De molen lag daar ver van de linies en had zo geen enkel militair nut. Ook van blikseminslagen en brand bleef de Heimolen die 200 jaar blijkbaar gespaard.

Toch enkele technische aanpassingen

In het begin van deze eeuw (±1905) werden de houten roeden vervangen door geklinknagelde Verhaeghe-roeden. Deze roeden zitten vervat in een gietijzeren askop van Van Aerschot uit Herentals. In 1970 werd de windweeg bedekt met asbestleien en op het dak werden roofingsingels gebrand.

De bescherming van de Heimolen en het langzame verval

In volle wereldoorlog werd de klasseringprocedure voor de Heimolen ingeleid. Na positief advies van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen d.d. 20/12/1943 en van de Bestendige Deputatie van de provincie Brabant d.d. 15/02/1944 werd de eeuwenoude houten graanwindmolen op 4 april 1944 gerangschikt als monument. Deze bescherming stimuleerde de eigenares Emma Fasbinder om in 1951 restauratiewerken te laten uitvoeren. In 1968 werden er hoogdringende restauratiewerken uitgevoerd aan de Heimolen. De molen werd niet maalvaardig opgeleverd door architect Louis Bos.

Na haar overlijden kwam de molen in handen van de familie Canard d'Amal. Ook Leon de Cannart d’Hamale, de enige erfgenaam na de dood van Emma Fasbinder, behandelde de windmolen met zorg en liet hem in 1970 grondig restaureren.

De in 1970 uitgevoerde werken konden niet beletten dat de molen door stilstand en verwaarlozing aftakelde, ondanks de wettelijke bescherming. Gelukkig kocht de vzw Natuurreservaten in september 1995 de Heimolen samen met de omringende 10 ha heide en bos aan. Hiermee werd de toekomst van de Heimolen veilig gesteld.

Toen Natuurreservaten de molen in 1995 kocht was hij nog amper te betreden. Een wiek diende als steun om de molen mee overeind te houden. Net een oude man met zijn wandelstok. Nog juist op tijd werd er een werkgroep opgericht door actieve leden van Natuurreservaten om de molen te redden. Dat jaar werd ook het eerste molenfeest georganiseerd, onder leiding van Jef Van Aelst, om de restfinanciering van de Heimolen af te betalen. Jef werd zo de eerste molenaar-conservator van de Heimolen en het natuurgebied, de Molenheide. Jef had al lang door dat er nieuwe restauratiewerken nodig waren. Vandaar dat de Molenheidewerkgroep zich in de periode van 1995 tot 1999 vooral inzette om het restauratiedossier af te werken en om fondsen te werven voor de 20% restfinanciering van de restauratie. Zeven molenfeesten en tal van andere activiteiten waren nodig om uit de kosten te raken.

De restauratie werd aangevat in de zomer van 1998 door molenbouwer Roland Wieme uit Deinze. De Heimolen werd op 31 maart 1999 maalvaardig opgeleverd. Sindsdien heeft Jef Van Aelst, die zelf de molenaarsstiel leerde van zijn grootoom Walter (zie hoger), vele zakken graan gemalen en een vijftal aspirant molenaars op de Heimolen opgeleid. De huidige conservator-molenaars zijn Bert Corten en Bart Goossens, die hun praktische scholing hebben gekregen van Jef Van Aelst. Laatstgenoemde woont nu in Ierland.

De molen is vrij te bezichtigen: Het hele jaar door, elke zondag van 10u tot 13u. Er wordt dan ook gemalen indien er wind is. Tijdens de zomermaanden van mei tot oktober is de molen ook op zondagnamiddag van 13u tot 17u geopend. Tijdens deze uren is het bezoek en een rondleiding in de Heimolen gratis. Voor een rondleiding buiten de openingsuren kan je een afspraak maken met een van de vrijwilligers. Hiervoor wordt een vergoeding gevraagd van 1 € per persoon, met een minimun van 25 €. Voor een afspraak contacteer: Bert Corten (bert@heimolen.be, tel. 016/57.01.57); Bart Goossens(bart@heimolen.be, tel.: 016/57.28.04); Luc Storms (luc@heimolen.be, tel. 016/50.12.13) of Marc (marc@heimolen.be, tel. 0478/73.13.79).

Nog een bijzonderheidje. In de buurt van de Heimolen vinden we nu nog de molengracht. Hierin werden de eiken balken gelegd om te logen. Het logen maakte de balken bijzonder hard, en dat was nodig voor het onderhoud en herstel van de molen.

In 2011 werden nieuwe onderhoudswerken uitgevoerd door Adriaens Molenbouw bv uit Weert (NL), door de aantasting van een aantal balken door de grote klopkever. Het kruishaspel werd vernieuwd.

Lieven DENEWET, Herman HOLEMANS & Bert CORTEN, conservator-molenaar.

"Meisje door slag van een molenwiek gedood", in: De Halle (krant), 05.08.1934, p. 4.
Een 2 1/2 jarig meisje speelde te Langdorp langs den molen vanhaar grootouders toen het gevat werd door een der wieken van den molen en op den slag gedood.

Een foto van de molen (door Van Kesbeeck M., Mechelen) met bijschrift komt voor in "Klasdagboek" van 1947-1948, (c) De Perel, 2de druk, uitgeverij N.V. Standaard-Boekhandel en gedrukt op de persen van p.v.b.a. C. Govaerts, Deurne. 
De bijhorende tekst luidt:

HOUTEN MOLEN
Een verweerde houten molen, zoals er in
Vlaanderenhier en daar nog te vinden zijn.
Maar ook zij worden zeldzaam; de modernere
techniek heeft ze verdrongen.
Zie hoe schoon zijn fijne omtrek zich aftek-
kent tegen de lucht, hoe fier hij de ruimte
beheerst !
Straks, als de wind in zijn flappende wieken
komt zoeven, zal hij ontwaken en, met zijn
statig en rustig gebaar, leven en geluid geven
aan het stille landschap.
De uiterst doelmatige bouw en de schone
verhoudingen maken van deze molens echte
klassieke monumenten van landelijke bouw-
kunst.
(Gesignaleerd door Jos Van Nuffel, Deurne, 06.05.2019).

Gedrukte bronnen
"De Halle", 5 augustus 1934, p. 4 (dodelijke wiekslag, kleindochtertje molenaar)

Werken
Paul Kempeneers, "Langdorp. Plaatsnamen en hun geschiedenis", Kessel-Lo, 2011, 352 p.
Jef Van Aelst, "Restauratie van de Heimolen te Langdorp", in: "Het Oude Land van Aarschot", Aarschot, Hertogelijke Aarschotse Kring voor Heemkunde, jg. 33, 1998, nr. 2, p. 95-100.
Lieven Denewet e.a., "De Heimolen te Langdorp in veelvuldig perspectief", in: Molenecho's, XXI, 1993, nr. 3, p. 115-135.
J. Van Aelst, "De restauratie vande Heimolen te Langdorp", Het oude Land van Aarschot, XXXIII, 1998, 2, p. 95-100.
L. Van Tricht, "De Heimolen te Langdorp. De oprichting in 1662: niet zonder moeilijkheden", in: Molenecho's, XXI, 1993, nr. 3, p. 116-120.
Lieven Denewet, "De Heimolen te Langdorp. Een prijsschatting uit 1665", in: Molenecho's, XXI, 1993, nr. 3, p. 121.
Herman Holemans, "De Heimolen te Langdorp. De opeenvolgende eigenaars en de laatste molenaar Walter van Aelst", in: Molenecho's, XXI, 1993, nr. 3, p. 122-125.
Jeugdgroep Thor i.s.m. het gemeenebestuur van Langdorp, "100 jaar de lens op Langdorp", 1976, s.p.
L. Van Tricht, "De Heimolen van Langdorp. Enkele technische kenmerken en maatgegevens. De bescherming als monument in 1944", in: Molenecho's, XXI, 1993, nr. 3, p. 126-133.
Jan Odeyn, "De Heimolen te Langdorp. Huidige toestand en voorstellen", in: Molenecho's, XXI, 1993, nr. 3, p. 134-135.
S. Boogaerts, "Restauratie van de Heimolen én de Molenhei te Langdorp", in: Molenecho's, XXVI, 1998, nr. 3, p. 122-124.
K. Huybens, "Achter-achterkleinzoon maalt weer op Langdorpse Heimolen", in: Molenecho's, XXVII, 1999, nr. 2, p. 91.
W. Schroeven, "De windmolen te Langdorp", in: Het Oude Land van Aarschot, I, 1966, p. 46-49.
M.A. Duwaerts e.a., "De molens in Brabant", Brussel, Dienst voor Geschiedkundige en Folkloristische Opzoekingen van de Provincie Brabant, 1961.
Herman Holemans, "Kadastergegevens: 1835-1985. Brabantse wind- en watermolens. Deel 4: arrondissement Leuven (A-L)", Kinrooi, Studiekring 'Ons Molenheem', 1993.
S. Boogaerts, "Langdorpse Heimolen is terug", in: Brabant (Tijdschrift voor Toerisme), Brussel, Provincie Brabant, 1999, nr. 1, p. 29-33.
H. Resseler, "De Heidemolen te Langdorp is terug!", in: Natuur- en Stedenschoon, LXVIII, 1999, nr. 4, p. 28.
A. Van Stappen, "Wordt de standerdmolen van Langdorp hersteld?" in: Natuur- en Stedenschoon, LXIV, 1995, nr. 5, p. 31-32.
L. Denewet, "Afscheid van drie Vlaamse windmolenaars: Walter Van Aelst, Abel Lefèvre en René Van Nuffel", in: Molenecho's, XXXIV, 2006, nr. 1, p. 4-6.
E. Op de Beeck, "De Aarschotse molens", in: Brabant, Maandelijks tijdschrift van de Toeristische Federatie van de provincie Brabant. Nederlanstalige gemeenschap, Brussel, 1987, nr. 3 (april), p. 37-40, ill.
E. D(e) K(inderen), (Kort artikel over Walter Van Aelst), Levende Molens, jg. 4 (1981), nr. 13 (7 juli), p. 192, ill.
(E. De Kinderen), "Heimolen te Langdorp", in: De Belgische Molenaar en Levende Molens, jg. 77 (1982), nr. 3 (maart), p. 68, ill.
"Uit de hand te koop: de Heimolen van Langdorp", in De Belgische Molenaar en Levende Molens, jg. 77 (1982), nr. 12 (december), p. 263, ill.
Els De Kinderen, "De Heimolen en de wederwaardigheden van een molenaarszoon uit Langdorp [Walter Van Aelst]", in: De Belgische Molenaar en Levende Molens, jg. 74 (1979), nr. 13 (juli), p. 169-170, ill.
J. Gerits, "In memoriam Walter Van Aelst (1919-2005), windmolenaar in Langdorp en Gelrode", Het Oude Land van Aarschot, Driemaandelijks Tijdschrift van de Hertogelijke Aarschotse Kring voor Heemkunde, jg. XLI, 2006, nummer 3, september, p. 147-154, ill.
Werkgroep Wagdi, "Vijfhonderd jaar Grote Molens op de Demer in Aarschot", Aarschot, Wagdi, 2006, p.153-155, ill.
Dr. P. Kempeneers, "Langdorp - Plaatsnamen en hun Geschiedenis", Tienen, eigen beheer, 2011, p.147-152 en 226-227 en p. 233-234 (een compromis over de belasting van de Heimolen in 1675).
Peeters A., "Verdwenen windmolens in Langdorp", Het Oude Land van Aalst, XXXVIII, 2003, p. 29-36.

Persberichten
Willy Van Calster, "Dennen sneuvelen bij bosjes. Heidegebied rond Heimolen in Langdorp in ere hersteld", in: Het Nieuwsblad, 05.12.2001.
Dirk Van de gaer, "Aarschot vroeger en nu: De Heimolen te Langdorp. Langdorpse Heimolen bestaat al 347 jaar", in: Het Nieuwsblad, 11.07.2009.
Dirk Van de gaer, "Feest 10 jaar gerestaureerde Heimolen te Langdorp. Dit jaar vangen de wieken van de heimolen al terug 10 jaar de wind in Langdorp", Het Nieuwsblad, 08.07.2009.
Inge Bosschaerts, "Feest aan de Heimolen", in: Het  Nieuwsblad, 08.09.2009.
Dirk Van de Gaer, "Grote kunstwedstrijd ter gelegenheid van tien jaar gerestaureerde Heimolen. Natuurpunt Aarschot organiseert i.s.m. de Hagelandse Academie voor Beeldende kunst een grootse kunstwedstrijd", in: Het Nieuwsblad, 08.09.3009.
Inge Bosschaerts (IBO), "Heimolen", in: Het Nieuwsblad, 04.09.2009.
Dirk Van de Gaer, "Grote kunstwedstrijd ter gelegenheid van tien jaar gerestaureerde Heimolen. Natuurpunt Aarschot organiseert i.s.m. de Hagelandse Academie voor Beeldende kunst een grootse kunstwedstrijd", in: Het Nieuwsblad, 08.09.3009.
GTMS, "Luc Storms is conservator Molenheide", in: Het Nieuwsblad, 09.09.2009.
GTMS, "Viering Heimolen", in: Het Nieuwsblad, 03.09.2009.
Dirk Van de gaer, "Trouwers, communicanten en pensioenvierders kiezen voor de Heimolen. Langdorpse Heimolen het decor voor vele fotoreportages", in: Het Nieuwsblad, 15.09.2009.
Dirk Van de gaer, "Groepswerk van afdeling Kant wint hoofdprijs Heimolenkunstwedstrijd in Aarschot. Kunstwedstrijd ter gelegenheid van 10 jaar gerestaureerde molen was een succes", Het Nieuwsblad, 03.11.2009.
"Meisje door slag van een molenwiek gedood", in: De Halle (krant), 05.08.1934, p. 4.
Dirk Van de gaer, "Opleiding molenaars vanaf oktober 2010. VZW Levende Molens zoekt molenaars", Het Nieuwsblad, 30.08.2010.
Dirk Van de gaer, "2010 is weer voorbij, 2011 wordt een nieuwe uitdaging: jaaroverzicht. Beste wensen voor iedereen in 2011", Het Nieuwsblad, 01.01.2011.
Inge Bosschaerts, "Ook restauratie nodig aan verzakte Moedermeule. Grote klopkever tast Heimolen aan", Het Nieuwsblad, 13.01.2011.
Inge Bosschaerts, "Aarschot wordt Molenstad", Het Nieuwsblad, 07.12.2011.
Dirk Van de Gaer, "Wandeling in Molenheide", Het Nieuwsblad, 03.09.2014.
Dirk Van de gaer, "Volksfeest aan de Heimolen", Het Nieuwsblad, 06.09.2015.

Mailberichten
Marleen Boeye, 25.02.2018.
Jos Van Nuffel, Deurne, 06.05.2018.
Stefan Bouman, 14.07.2018.
Bert Corten, Aarschot, 11.11.2019.