De Molen van Helen was een watermolen die voor een derde toebehoorde aan het domein van Brabant. De twee andere derden hingen af van de herenv an Steen te Orsmaal met de verplichting aan de hertog van Brabant 16 mudden rogge te leveren.
In 1403-1404 verminderde hertogin Johanna ten gunste van Hendrik van Meldert deze levering tot 13 1/2 mudden. Tijdens de oorlogen van de 16de en 17de eeuw werd de molen, die reeds heropgebouwd was, opnieuw vernield.
Op 12 maart 1701 werd een akkoord gesloten met Van Loon, heer van Walsbergen, waardoor de abdij van Heylissem zich verbond de molen weer op te richten, een nieuwe boom aan het wiel te plaatsen en de sluizen te herstellen. De abdij zou voor deze diensten gedurende zes jaar, en dit zonder lasten te betalen, de opbrengst van de molen krijgen.
Deze zes jaar was nog niet ten einde, toen bij de belegering van Zoutleeuw in 1705 de molen definitief verdween.

M.A. Duwaerts e.a., "De molens in Brabant", Brussel, Dienst voor Geschiedkundige en Folkloristische Opzoekingen van de Provincie Brabant, 1961;
Herman Holemans, "Kadastergegevens: 1835-1985. Brabantse wind- en watermolens. deel 4, p. 29: arrondissement Leuven (A-L)", Kinrooi, Studiekring 'Ons Molenheem', 1993;
A. Wauters, "Toponymie de la Hesbaye liégeoise, Canton de Léau", Wetteren, 1930 e.v., p. 81;
P. Kempeneers, "Zoutleeuw. Een toponymisch-geschiedkundige studie", Leuven, Instituut voor Naamkunde, Nomina geographica flandrica, Monografie XIX, 2003, 308 blz.