De Moutmolen - vaak ook Kleine Moutmolen genoemd ter onderscheid van de Moutmolen op de Grote Gete - was gelegen op de Mene, op de hoek van het Torsinplein en de Bostsestraat, binnen de Tiense vesten. Hij hing af van de heerlijkheid Schore.

Hij werd al vermeld in 1255 en was een banmolen: hertog Hendrik III van Brabant besloot bij charter in dat jaar dat al het mout van de stad Tienen verwerkt moest worden in de moutmolen van Godfried van Nodenvoirt.

De molen werd in beslag genomen door Maximiliaan van Oostenrijk die hem aan Hans Mauxius, lijfjonker van hertog Albrecht van Saxen, schonk.

De molen diende later en dit tot in 1825 als graanmolen. In 1870 werd hij gebruikt voor het snijden van tabaksbladeren. Na zijn sloop en de overwelving van de Mene rond 1900 kwam er een handelszaak "In't Moleken" in de plaats.

Eduard Swinnen

Herman Holemans & Werner Smet, "Wind-, water-, rosmolens te Tienen", Nieuwkerken, Ten Bos, 1981, 32 p. (Studiekring "Ons Molenheem, Studie nr. 1);
P. Dewalhens, "Molens te Tienen", in: Brabant, XII, 1960, nr. 6, p. 2-7;
M.A. Duwaerts e.a., "De molens in Brabant", Brussel, Dienst voor Geschiedkundige en Folkloristische Opzoekingen van de Provincie Brabant, 1961;
Herman Holemans, "Kadastergegevens: 1835-1985. Brabantse wind- en watermolens. Deel 5: arrondissement Leuven (M-Z)", Kinrooi, Studiekring 'Ons Molenheem', 1994;
Els De Kinderen, "Ons rijke Brabant. Tienen: de molens en de evolutie die zij doormaken", in: De Belgische Molenaar en Levende Molens. Vakblad voor de maalderij, graan- en veevoerderhandel, Officieel orgaan van het Landelijk Verbond der middelgrote en kleine maalderijen, Maandblad, Ravels, jg. 79 (1984), p. 215-218, ill.